|
|
|
|
|
Overdenking 13-05-2018
Overdenking 13-05-2018
Overdenking 13 mei 2018, Wezenzondag Johannes 14: 18a door Ds. Jur Majoor
Gemeente van onze Heer Jezus Christus
Ik ga wel weg maar verlaat je niet.
Maar als je eenzaam of bang bent zal ik er zijn.
Kom als de wind die je voelt en de regen,
volg wat je doet als het licht van de maan,
zoek me in alles dan kom je me tegen,
fluister mijn naam, en ik kom eraan.
Zie wat onzichtbaar is, wat je gelooft is waar.
Open je ogen maar en dan zal ik bij je zijn,
alles wat jij moet doen is mij op mijn woord geloven
Woorden van Jezus? Ja en nee.
Marco Borsato zíngt het en Jezus zégt het, het staat bijna letterlijk in het Johannes-evangelie.
‘Afscheid nemen bestaat niet’, het muzieknummer staat op de vijfde plaats van de top-50 van meest gedraaide muziek bij uitvaarten.
Nu gaat het vanmorgen niet over een uitvaart, maar wij leven wel ná de hemelvaart. Jezus heeft zijn werk hier op aarde gedaan en Hij afscheid, zo lijkt het. Wij moeten Hem loslaten, maar veel mensen willen Hem graag vasthouden.
Kent u dat gevoel, dat je iemand vreselijk mist en dat je ook nog steeds op degene wacht? Kent u iemand op wie wordt gewacht?
Op deze Wezenzondag lijkt het erop dat we leven zonder Jezus op aarde. Hij is heen gegaan naar de hemel, naar de andere wereld: de wereld van God. Hoog en ver weg, zo lijkt het.
We moeten het ‘even’ zonder hem doen. Alsof er iets tussen de aarde en de hemel gekomen is, een zonsverduistering, een godsverduistering.
En toch zegt Jezus vandaag tegen ons vanuit Johannes 14: ‘Ik zal jullie niet als wezen achterlaten’. Het is een vreemde zondag: de wolk van Hemelvaart is verdwenen en de storm van Pinksteren moet nog komen. Alsof wij verlaten leven, zonder Jezus, zonder God.
We leven ook in een tijd waarin veel mensen Jezus allang hebben losgelaten, terwijl Híj óns graag wil vasthouden. Je kunt afscheid nemen van het geloof waarmee je als kind bent opgegroeid, je kunt afscheid nemen van de kerk. Soms rigoureus, door een schokkende ervaring, maar soms heel geleidelijk aan drijf je er van weg.
Misschien is het voor sommigen van ons niet alleen vandaag, dat ze zich leeg en verlaten voelen. Steeds meer mensen lijken steeds vaker die zekerheid kwijt te zijn, dat God er voor je is. Het lijkt wel alsof we ons leven steeds meer zelf moeten leven, alsof er geen God is.
We zijn postmoderne mensen geworden: dat betekent dat de grote Verhalen hun betekenis lijken te verliezen en instituten zoals de kerk verliezen hun aantrekkingskracht. Verweesde mensen zijn wij geworden; waar is God die als een Vader en een Moeder voor ons wil zijn? Heeft Hij óns verlaten, of hebben wij Hém verlaten?
En op een dag als vandaag staan we wat beteuterd te kijken, we staren wat wazig omhoog, aan de grond genageld. Wat nu? De discipelen blijven alleen achter - en wij met hen – in een wereld vol ongeloof en hoogmoed. Wij kunnen wel zonder Hem… of toch niet?
Maar gemeente, hangen in deze tien tussendagen de zeilen van het schip van de kerk niet slap. Daarvoor heeft Jezus té ingrijpend gewerkt. Daarvoor heeft Hij ons teveel verteld en heeft Hij teveel voor ons gedaan voor Hij heen ging. De discipelen en wij staan níet met lege handen: wij hebben zijn Woord ontvangen dat ons de weg wijst in de wereld.
Of nee: niet wij hebben het Woord, zijn Woord wil óns hebben, wil ons raken. Zoals Jezus ons vanmorgen in deze tien dagen tussen Hemelvaart en Pinksteren weer moed inspreekt: ‘Ik zal jullie niet als wezen achter laten. Ik kom tot jullie!’
Hij kómt. Hij is letterlijk een bewogen God. Hij beweegt naar je toe: als de Schepper van je leven en van deze aarde; Hij komt naar je toe in Jezus Christus toen bleek dat wij op deze aarde vaak in een toestand van chaos en verwoesting leven. En dat wil Hij niet!
En daarom komt Hij naar je toe met die overweldigende beweging van de wind van de Geest, de Trooster die ons nieuw leven inblaast.
Wij zijn Goddank niet alleen gelaten, niet vergeten. Want de schíjnbare stilte van deze tiendagentijd is de stilte vóór de storm. Nog even en dan zul je nog eens wat beleven. Ik kom tot jullie. Jezus belooft het ons zelf. De stilte wordt weldra verbroken, de spanning van de verwachting is om te snijden. Alles trilt, in de verte ruist het al!
Veni Creator Spiritus! Kom Schepper Geest!
En zo is het dus vandaag de voorbereidingszondag op het Pinksterfeest.
De Geest gaat spreken en dat is de Geest van de waarheid, zegt Johannes. En hoewel de waarheid soms hard kan zijn, moet deze wel gezegd worden. Dat wij bijvoorbeeld van het bewaren en uitvoeren van de tien geboden vaak niet al teveel terecht brengen. Dat wij worden opgeroepen om trouwe mensen te zijn, trouw aan elkaar en trouw aan God.
En wie verder leest, hoort dat de Geest niet alleen streng is, maar ook tróóst! De Trooster, de Parakleet = letterlijk: de erbij-geroepene, de advokaat, je pleitbezorger, die je erbij roept om je te verdedigen.
De Trooster zal komen; het lijkt voorlopig de laatste ingreep van God in de geschiedenis. Want daarna – aan het eind van de tijden – zal de Heer uiteindelijk zelf verschijnen als een omgekeerde Hemelvaart: een vaart vanuit de hemel naar de nieuwe aarde!
Voorlopig komt de Trooster - plaatsvervangend en namens Jezus Christus – onder ons mensen wonen en werken. En dat zal nodig zijn, want er zijn zoveel zoekende mensen, onrustig, vragend, op zoek naar nieuw geloof, nieuwe hoop en nieuwe liefde. Misschien bent u zelf ook wel zo’n zoekend mens. En wat héb je het dan hard nodig dat er iemand is die je bemoedigt, je stimuleert en je nieuwe inspiratie geeft.
Toen Jezus zelf nog op aarde was, kwam alle ergernis, onwil en tegenzin op Hem terecht. Nu komt de gemeente zelf in zicht, wij dus! Een getuigende gemeente ontmoet tegenzin, scepsis, tegenwerking, ja soms zelfs vijandschap. En dan roepen wij, dan bidden wij om bijstand omdat wij – alleen gelaten – het zelf niet redden. Dan spreken wij God aan op zijn belofte dat Hij ons níet als wezen achter zal laten, maar dat Hij bij ons komt, dichtbij en vertrouwd.
De Trooster komt, Hij zegt: verlies de moed niet, hou vol!
Rutger Kopland dicht:
Weggaan is iets anders dan de wereld uitsluipen
zacht de deur dichttrekken achter je bestaan en niet terugkeren.
Je blíjft iemand op wie wordt gewacht.
Wij blijven op Hem wachten. Of is het andersom? Blijft Hij op ons wachten? En zegt God tegen mij: ga niet weg, jij blijft iemand waarop Ik wacht!
Wat kijk je toch omhoog? Kijk naast je, daar staat Hij, daar gaat Hij levenslang met jou en verder!
Amen.
| | terug
|
| |
|
|
|
|
22-12-2024
om
09.30 uur
