In het begin van de maand juni waren er twee bijzondere dingen die indruk op me hebben gemaakt. Allereerst de Elfstedentocht. Dit jaar mocht ik voor de derde keer meefietsen en dit keer fietste ik hem alleen. Het mooie daarvan is dat je veel verschillende gesprekpartners krijgt onderweg. Één man fietste hem voor de elfde keer en dat was ook wel genoeg voor hem, want nu had van alle steden een medaille. Een ander fietste hem voor de 54^e keer en vond het ook wel goed nu omdat het steeds drukker werd. En weer een ander fietste hem voor de eerste keer en zij had het zwaar op een stuk tegen de wind in. En dat was ook een zwaar stuk, maar toch met fietsen kom je altijd wel vooruit. Je kunt iets rustiger aan doen en dan wanneer je weer wind mee hebt, dan kom je weer op krachten.

Het mooie aan deze tocht is de saamhorigheid die je erbij ervaart. Iedereen heeft hetzelfde doel, de tocht volbrengen. De één wil het graag snel doen en de ander neemt alle tijd, maar toch zijn we samen op weg met één doel. En de mensen langs de kant helpen daar ook bij. Zo is dit een dag waarop Friesland en ook de wielrenners zich van hun beste kant kunnen laten zien.

In dezelfde week mocht ik bij de promotie van mijn neef zijn. Hij is gepromoveerd tot doctor bij de Universiteit van Amsterdam. Een bijzondere gebeurtenis die je niet vaak meemaakt. Voor mij was het in ieder geval de eerste keer. Je stapt een compleet andere wereld binnen, de wereld van de wetenschap. Wetenschap is ook maar een mening wordt wel eens gezegd wanneer iemand het niet eens is met een wetenschapper. Maar dat is veel te makkelijk gezegd. Bij wetenschap gaat het niet maar om een mening. Er wordt in een onderzoek juist gekeken naar heel veel verschillende meningen en daaruit wordt dan een conclusie getrokken. Dat werd ook duidelijk tijdens de promotie.

Mijn neef presenteerde kort zijn onderzoek en vervolgens kregen 5 hoogleraren de kans om hem te ondervragen op zijn bevindingen. Wat me daarin trof was de mooie manier waarop de vragen werden gesteld en beantwoord. Eerst werd de onderzoeker bedankt voor zijn mooie werk en vervolgens werd de vraag gesteld. En ook mijn neef reageerde op dezelfde manier. Eerst bedankte hij voor de vraag en vervolgens nam hij de tijd om de vraag te beantwoorden.

Hoe anders zien we dat dagelijks op televisie gebeuren in talkshows. Door eerst de ander te bedanken voor zijn vraag laat je zien dat je hem als persoon respecteert en je krijgt zelf even tijd om een goed antwoord te formuleren. Het is een andere wereld, maar wel een wereld waar bepaalde normen en waarden nog steeds hoog in het vaandel staan.

In de kerk hebben we ook contact met mensen die er allemaal met verschillende motieven kunnen zitten. Net als die fietsers tijdens de Elfstedentocht. En ook in de kerk gaat het nogal eens over normen en waarden, en ook stap je in de kerk in een andere wereld wanneer je die drempel overgaat. We proberen wel eens wat laagdrempeliger te zijn en meer aan te sluiten bij wat er leeft in de wereld om ons heen. Maar misschien spreekt het juist meer aan dat we de kerk anders laten zijn. Iets om over na te denken.

Michiel van Blanken